Een bijzonder afscheid

Je knippert even met je ogen en hup, alweer 3 weken voorbij! De laatste 3 weken stage wel te verstaan. Ondanks dat ik me er in het begin wel weer even toe moest zetten, heb ik nog 3 erg leuke en leerzame stage weken gehad!

Maandag 20 april begon de storm… We hadden nog geen stage die dag dus konden we lekker binnen zitten, een paraplu kopen en bedenken hoe we ons naar stage zouden kleden. Pas dinsdag kwamen we erachter dat het een vrij zeldzame storm was, met veel regen, overstroming, wegspoelende huizen en zelfs een aantal doden. Gelukkig zaten wij er niet middenin en hadden we alleen veel regen, veel wind en kou. Maar oke zulke temperaturen zijn we in Nederland ook wel gewend, dus het was ook weer niet ondragelijk. Dit vonden ze op stage alleen wel. De leerkrachten liepen in sjaals, mutsen, winterjassen en noem het maar op. De temperatuur van 14 graden is zelfs in de winter niet vaak te voelen hier. Gelukkig was het ergste na een week over.
De kinderen dragen vanaf nu hun winteruniform; (ze hebben dus nóg meer spullen) een lelijke legergroene jurk met een witte blouse eronder, blauwe stropdas, een groene maillot of hoge sokken en hun blazer... 
De eerste week was een vrij saaie week, want ik voelde me een beetje nutteloos op stage. Ik kon weinig doen omdat er veel toetsen afgenomen moesten worden (ja, de eerste week na de vakantie), want binnenkort worden er rapporten geschreven.  Ondanks dat vloog de week voorbij.

Zaterdag de 25 was het ANZAC day, een soort 4 mei bij ons. Op stage had ik hier al het één en ander over gehoord en herdacht in het theater met de hele junior school. Vanaf zonsopgang waren er verschillende optochten, maar dat vonden we iets te vroeg ;). ’s Middags hebben we nog het staartje meegepikt in de stad en ‘geshopt’ in Bondi Junction.

Maandag de 27e besloot ik een oranje shirtje naar stage aan te doen, speciaal voor de koning. Dit vonden ze op stage erg grappig (ik had ze al over koningsdag verteld).
Ondanks dat ik weer niet veel lessen kon geven, had ik het wel erg naar mijn zin. Ik merk dat de band met de kinderen en de leerkrachten toch best hecht wordt, omdat je er zolang non stop achter elkaar bent. Donderdag gaf ik samen met Dinise een presentatie aan alle kinderen van de onderbouw in de wekelijkse Assembly, waar ook de directeur kwam kijken (wat de druk een beetje opvoerde). Na hem, en een aantal andere leerkrachten, te hebben gepaaid met wat drop – wat ze nog lekker vonden ook – kregen we erg leuke reacties! Erg leuk dat de school ons zulke mogelijkheden geeft, ze geven ons echt het gevoel dat we worden gewaardeerd.

Toen was het alweer tijd voor de laatste week. Ik wist dat ook dit een drukke week zou zijn, waarin ik weinig lessen kon geven. Toch zou het wel een interessante week worden, want dinsdag had mijn mentor een demonstratieles voor de ouders van de kinderen. Hier was ze best wel zenuwachtig voor. Ze heeft me al vaak vertelt over de hoge verwachtingen van ouders en de hoge druk die ze hierdoor voelt. Ik heb al veel verhalen gehoord.. Ouders zijn kritisch, willen alles weten en weten het vaak ook beter. Hierdoor was ik zelfs een beetje gespannen voor m’n mentor (maar ik vond het stiekem ook heel interessant). Gelukkig ging de les prima, waren de ouders niet té kritisch en zelfs heel aardig. Veel wisten dat het mijn laatste week was en vertelden hoeveel hun kinderen thuis al met enthousiasme over mij vertelt hadden. Erg leuk.
In het weekend hadden we al flinke inkopen gedaan bij de fruitmarkt, want Marjolein en ik wilden als afscheid appelflappen voor de kinderen en een appeltaart voor de staff maken. Na dinsdag en woensdag middag en avond besteed te hebben aan bakken van 48 appelflappen en 2 appeltaarten, stond alles klaar voor onze allerlaatste dag.

Donderdag trokken we voor het laatst onze rok aan en liepen we bepakt en bezakt naar het station. De hele dag hingen de kinderen om me heen, omdat ze het zo jammer vonden dat ik wegging. In de Assembly werden Dinise, Nadja en ik bedankt en kregen we een ‘goodiebag’ met een etui, kalender en het shirt van het sportuniform van de school (in onze eigen maat), erg leuke verrassing! De appelflappen en – taart vielen goed in de smaak en de dag vloog voorbij. ’s Middags kreeg ik de eindbeoordeling van mijn mentor. Ze vertelde dat ze het erg jammer vond dat ik wegging, ze onwijs veel aan me gehad had en me een super leerkracht vond. Ze klaagde dat het beoordelingsformulier maar tot ‘goed’ ging en niet tot ‘excellent’, super fijn om zo de stage af te sluiten!
Aan het eind van de dag werd ik voor de klas geroepen en kreeg ik een bosje bloemen en een kaart van de hele klas, iedereen had er wat in gezet. Terwijl mijn mentor namens de klas vertelde dat ze het erg leuk vonden dat ik er was, begon er een meisje te huilen. Dat had ik niet aan zien komen. Terwijl mijn mentor haar troostte schoten ook bij haar de tranen in de ogen. Hierdoor schoot ik ook vol, het had niet veel langer moeten duren, anders stonden we met z’n allen te janken in de klas. Ik zei dat ik het oprecht heel jammer vond om weg te gaan en we spraken af mailcontact te houden. Op dat moment kwam ik er pas achter hoe sterk de band in zo’n korte tijd geworden was.
Na iedereen gedag geknuffeld te hebben, moest ik mezelf weer bij mekaar rapen ;), want er stond nog een presentatie voor de hele junior school op het programma. Met z’n 5en zouden we voor zo’n 30 leerkrachten vertellen over onze periode en de overeenkomsten en verschillende die ons waren opgevallen met Nederland. Toen we in de lerarenkamer kwamen, kwamen we erachter dat ze een ‘Australisch afscheidsfeestje’ voor ons gepland hadden, met allerlei Australische lekkernijen. Ik heb nog nooit zo’n afscheid gehad! Nadat de presentatie – gelukkig – voorbij was, zat het er definitief op. Toch wel erg raar om weg te gaan, omdat je eigenlijk zeker weet dat je er nooit meer terug komt.

Doodmoe kwamen we thuis, maar we hadden onze huisgenoten beloofd dat we Nederlands voor ze zouden koken. We besloten hutspot met een gehaktbal te maken. Gelukkig vonden ze het best lekker!
Na dit weekend even lekker uitgerust te hebben, stond vandaag opruimen, inpakken en schoonmaken op de planning. Heel raar dat we ons huisje van de afgelopen 3 maanden nu ineens helemaal leeg moeten maken en dat we hier nooit meer terug komen.. Morgenochtend vroeg gaan we namelijk weer naar het vliegveld en beginnen we onze tweede grote trip. We vliegen naar Alice Springs vanaf waar we een tour door het Red Centre van Australië doen met als eindbestemming Adelaide. Vanaf daar via de Great Ocean Road door naar Melbourne om vervolgens weer in Sydney te eindigen voor onze (jawel je leest het goed) terugvlucht naar Nederland!

Nog minder dan 3 weken en dan begeef ik me alweer op Nederlandse bodem.. Gelukkig ga ik nog fantastische dingen zien en meemaken, om mijn avontuur in Australië (hopelijk) super af te sluiten!

Zie jullie snel!

Liefs xx